Joden krijgen schuld van alles wat mis is

“Het enige wat er veranderd is, is het woord jood. Dat is het woord zionist geworden.”

Soms is een Arabische demagoog zeer begaan met de joden. Dat doet hij wanneer hij twee begrippen kan mishandelen: antisemitisme en de holocaust. Antisemitisme zet hij in om te beweren dat moslims het in Europa net zo moeilijk hebben als de joden in de jaren dertig van de vorige eeuw. En de holocaust sleept hij erbij om de joden van Israël te verwijten dat ze zelf een holocaust uitvoeren.

Wat is jodenhaat? Daarover zijn bibliotheken volgeschreven. Er zitten elementen in die ontstonden bij de eerste christelijke groepen die zich wilden onderscheiden van het etnische in de joodse traditie, er zitten elementen in die te maken hebben voor de angst voor het zich ontwikkelende vroege stadskapitalisme, waarin joden, die uitgesloten waren van de meeste beroepen, floreerden; het heeft ook te maken met de relatieve achterlijkheid in een wereld die nog grotendeels magisch was en gevuld met demonen en mysteries. Maar de volgende definitie is de meest doeltreffende: antisemitisme is de oudste en meest virulente vorm van complotdenken.

Voor wat er niet deugde in de wereld, moest een verklaring gevonden worden, en de verklaring die het meest voor de hand lag in die magische wereld, luidde: de jood heeft het gedaan. Een mislukte oogst, een doodgeboren kind, wat dan ook, er zat de duivelse joodse hand achter die chaos wilde verspreiden. Als je een misstand hebt, kun je het de christenloze jood aanrekenen.

Je ziet deze reflex nog steeds in de islamitische werelden, die wat betreft bijgeloof en magie vergeleken kunnen worden met de christelijke Middeleeuwen; ze zijn vol magie en ondoorgrondelijke fenomenen. Maar gelukkig kun je wat er mis is aan de joden toeschrijven. ISIS, de Turkse en de Egyptische coup, de macht van de CIA, geen misstand of de joden zijn schuldig. Ze moeten over ongelooflijke bovenaardse krachten beschikken, dat handjevol joden dat de wereld kent, om de wereld te beheersen en de moslims elkaar massaal onderling te laten doden (twaalf miljoen doden sinds 1950).

Zijn de moslims in het huidige Europa te vergelijken met de joden van de jaren dertig? De vraag alleen al is ridicuul. Overal in Europa hebben moslims gratis onderwijs, krijgen ze sociale uitkeringen, hebben ze dezelfde kansen als de niet-moslimse meerderheid. Het stuitende is juist dat de meerderheid van de Europese moslims net zo over joden denkt als de niet-moslimse jodenhaters in de jaren dertig.

Professor Ruud Koopmans, tegen wie nu een hetze wordt gevoerd (zie Nausicaa Marbe’s uitstekende column van vorige week), heeft daarover cijfers gepubliceerd die ronduit schokkend zijn. Ofwel: jodenhatende moslims klagen dat zij net zo behandeld worden als de joden die zij haten – het is bizar allemaal.

En wat dreigt er dan wanneer de haat voor moslims net zo hevig wordt als toen voor de joden? Een holocaust. Ja, niet minder dan dat. Het is dezelfde holocaust die de joden van Israël op de Palestijnen plegen. Een genocide.

De Palestijnse Arabieren hebben zich sinds 1948, toen Israël door de VN werd gesticht en direct door alle Arabische buurlanden werd aangevallen om het te vernietigen, in aantal verzevenvoudigd. Noem dat met een strak gezicht een holocaust of een genocide – de Arabische demagoog doet het, unverfroren.

De Arabieren op de West Bank en Gaza leven onder dezelfde omstandigheden als in Jordanië of Egypte (hoewel: de levensverwachting in Gaza en de West Bank ligt hoger). Dezelfde repressie, dezelfde corruptie, dezelfde vrouwenhaat, hetzelfde gebrek aan persvrijheid, dezelfde religieuze gektes. Maar ten aanzien van Gaza (dat ‘judenrein’ is) en de West Bank (waar een Autoriteit met een tirannieke president bijna alle Palestijnse Arabieren bestuurt) zijn de joden schuldig aan wat er mis is – let wel: wat er daar mis is, is de normale standaard in de hele Arabische wereld, het zijn de twee A’s, armoede en achterlijkheid.

Achterlijkheid

Een ander verwijt van Arabische demagogen is: Israël is een apartheidsstaat. 12,5 procent van alle artsen is Arabisch; bijna de helft van alle apothekers is Arabisch. De problemen die er zijn met Israëlische Arabieren – en die zijn er wel degelijk – doen denken aan de problemen van Arabieren in Europa: geconditioneerd door religie en traditie bestaat er voor een deel van de islamitische populatie een moeizame aanpassing aan een wereld die blind is voor geloof en geslacht.

O, ja, dan is er nog een kwestie die Arabische demagogen graag opwerpen: zionisme is een vorm van imperialistisch kolonialisme, en daarom moet Israël verdwijnen. Echt? Dan moet Turkije, veroverd door Turkse stammen uit Centraal Azië, worden teruggeven aan de Griekse Byzantijnen, en dan moeten de Arabieren opdonderen uit de werelden van de Berbers.

Arabische demagogen floreren in de mediale speeltuin van de nuttige idioten die lijden aan de suïcidale aandoening die cultureel-relativisme heet. Gezamenlijk hebben ze, net als indertijd de ’ouderwetse’ jodenhaters, een sluitende mythe over wat er mis is in de werelden van de Arabieren en de islam. Het enige wat er veranderd is, is het woord jood. Dat is het woord zionist geworden.

Bron: http://www.telegraaf.nl

 

Links, de Joden en twee lobbies

30 mei 2016

 

In het vorige deel ging ik vooral in op het beeld binnen links van niet Westerse culturen en minderheden, die men enerzijds als slachtoffer ziet van de dominante cultuur en anderzijds ook wil emanciperen, zodat ze gelijkwaardig aan ons kunnen meedraaien en praten. Dat laatste streven steun ik van harte. Helaas ziet men de Palestijnen voornamelijk als slachtoffer zonder veel eigen verantwoordelijkheid, wat een van de redenen is van het eenzijdig negatieve beeld dat men van Israel heeft. Maar hoe kijkt men binnen links naar Joden?

De Joden vallen bij links een beetje buiten de kaart. Ze zijn weliswaar een minderheid en in het verleden zwaar onderdrukt, maar ze voldoen niet (meer) echt aan het plaatje dat bij een onderdrukte minderheid past. Een staat die de VS als belangrijkste bondgenoot heeft en die met het modernste wapentuig en een afscheidingshek met controle posten en metershoog prikkeldraad zijn veiligheid bewaakt, dat is op een of andere manier toch niet helemaal wat links zich bij een geëmancipeerde en mondige minderheid voorstelt. Ze zijn, kortom, te machtig geworden om nog als kwetsbare minderheid te worden gezien en op sympathie van de progressieve Europeaan te kunnen rekenen.

Tegelijkertijd voelen velen zich nog altijd ongemakkelijk over de oorlog en de dubieuze rol die ook Nederlandse organisaties als de NS en de politie daarin speelden. Soms wordt daarom een scherp onderscheid gemaakt tussen de Joden van toen, die net zo goed als andere minderheden toen en nu puur slachtoffer waren van een walgelijke op racisme gebaseerde ideologie, en de Joden van nu, waarbij de zaken wat ingewikkelder liggen. Volgens sommigen is de Jood van toen de moslim van nu, en deze visie klinkt door op bijvoorbeeld de alternatieve Kristallnachtherdenking, waar nauwelijks nog aandacht is voor wat de Joden toen overkwam en alle aandacht gaat naar wie nu wordt gediscrimineerd. Dat wil zeggen naar de moslims die nu worden gediscrimineerd, want voor hedendaags antisemitisme is opvallend genoeg geen aandacht. Wanneer daar ook nog eens felle anti-Israel retoriek bij komt krijgt het geheel een onaangename lucht.

Onderscheid

Om niet als antisemiet te worden gezien maakt men vaak een nogal kunstmatig onderscheid tussen Joden en zionisten. Zionisten zijn de Joden die in Israel de Palestijnen onderdrukken, die hechten aan hun leger en van slachtoffer dader zijn geworden. Over zionisten mag je vervolgens de meest vreselijke dingen zeggen, ze van de meest vreselijke zaken beschuldigen en ze verwensen. Het gaat dan immers niet om Joden, het gaat dan alleen om Joden die Israel steunen, en dat is heel wat anders. Dat de hier wonende Joden in grote meerderheid achter Israels bestaansrecht staan (waarmee ze volgens radikale antizionisten ook medeschuldig zijn aan al het kwaad dat de zionisten op deze wereld aanrichten), wordt voor het gemak genegeerd. Dit onderscheid en vooral ook de steun van enkele Joodse antizionisten, zoals Harry de Winter, Jaap Hamburger en radikale Israeli’s als Ayala Levinger, vrijwaart ze van de antisemitisme aantijging. Soms wordt de Nederlands-Joodse gemeenschap verweten dat ze zich niet sterker uitspreekt tegen Israel, en wordt dit als medeplichtigheid gezien.

Feit is dat veel Joden, ook zij die felle kritiek hebben, zich ook met Israel verbonden voelen, via familie en vrienden, religie, geschiedenis en cultuur, en velen hebben ooit in hun leven bewust nagedacht over de vraag waar men een leven en gezin wil opbouwen. Het bestaansrecht van Israel staat voor hen buiten kijf, hoe fel ze ook tegen bepaalde zaken kunnen ageren. In die zin zijn zij allemaal zionist, een klein groepje mensen daargelaten waarvoor Israel en alles wat het fout doet een ware obsessie is geworden. Juist deze mensen krijgen in de media geregeld een podium en worden gretig aangehaald door niet Joodse, veelal linkse Israel critici en antizionisten. Wanneer zij Israel bekritiseren is het niet langer vanzelfsprekend dat ze achter haar bestaansrecht staan. Hoewel de gewraakte uitspraken van Britse Labour kopstukken en parlementariërs bij ons ondenkbaar zouden zijn, wordt de kritiek ook hier feller en vooral eenzijdiger. Partijen als de PvdA en D66 zijn van een evenwichtig standpunt met kritiek en begrip voor beide kanten opgeschoven naar een eenzijdig Israel kritisch standpunt. De roep om eenzijdige maatregelen tegen en druk op Israel neemt binnen deze partijen toe. Palestijns geweld wordt weliswaar afgekeurd maar vooral gezien als reactie op de bezetting en op Israelisch onrecht. Met name binnen de PvdA is er een actieve en fanatieke pro-Palestina lobby actief die terrein wint. Ook de steeds belangrijker allochtone stem draagt hieraan bij.

Antisemitisme is links ook in het verleden niet geheel vreemd geweest. Zowel binnen links als rechts, religieus als seculier waren antisemitische noties gangbaar. Het antisemitisme van Maarten Luther heeft recent veel aandacht gekregen en de kerk heeft hier na de nodige worstelingen duidelijk afstand van genomen. Maar ook een groot denker als Erasmus kon er wat van, zo blijkt uit een nieuw boek van godsdienstgeleerde Hans Jansen. Ook Voltaire, die in zijn tijd als links werd beschouwd, deed de nodige antisemitische uitspraken. Er zijn veel meer voorbeelden van weldenkende, in hun tijd progressieve mensen die zich hier schuldig aan maakten.

Complottheorieën, populair binnen antisemitische kringen, heb je zowel in linkse als rechtse varianten en kun je moeiteloos aanpassen aan de gewenste politieke situatie. Door niet van Joden maar zionisten te spreken die teveel macht hebben, teveel geld, teveel connecties en de grootste misdaden plegen, voorkom je dat men je voor antisemiet uitmaakt. Je strijdt dan niet tegen Joden maar slechts tegen een staat waar heel toevallig de Joden in de meerderheid zijn en zichzelf besturen. Dat is althans de nogal doorzichtige smoes die helaas juist binnen links vaak makkelijk geaccepteerd wordt.

Lobby

Zo is er opvallend veel aandacht voor de zogenaamd zo invloedrijke en goed georganiseerde pro-Israellobby. Verschillende (vooral links georiënteerde) media besteden hier van tijd tot tijd aandacht aan. In 2003 had Zembla een walgelijke insinuerende uitzending over hoe slinks deze lobby te werk ging, en hoe zij ervoor zorgde dat alleen pro-Israel visies in de media werden gehoord. Kleine obscure brievenschrijfgroepjes werden als invloedrijke clubs neergezet. De trotse woorden van toenmalig directeur van het CIDI Ronny Naftaniel, dat men echt wel gehoord wordt in Den Haag, werden als bewijs gebruikt dat men met een zeer machtige lobby van doen had. Never mind dat iedere lobby- of belangengroep zoiets kan zeggen, never mind dat de pro-Palestina lobby minstens zo invloedrijk is, dat het CIDI weliswaar gehoord wordt maar men niettemin steeds minder naar de verstandige woorden van deze deskundige en zeer gematigde club luistert. Never mind dat Naftaniel steeds minder in de media kwam, ten voordele van het radikaal Israelkritische Een Ander Joods Geluid. En never mind dat de mediaberichtgeving en al het gefoeter op de Israellobby juist het ongelijk van deze bewering aantoont. Een echt invloedrijke lobby werkt immers achter de schermen en wordt niet opgemerkt.

Zoiets als de pro-Palestina lobby dus wellicht, die ons steeds weer voor voldongen feiten plaatst wanneer er weer een bedrijf ‘om’ is gegaan en zich terugtrekt uit Israel (er is als je het breed genoeg neemt altijd wel ergens een link met de bezetting te vinden, om zo de schijn te vermijden dat het je om Israel zelf is te doen). Ook de NRC kan er wat van. Zij pakte flink uit naar aanleiding van de directeurswisselingen bij het CIDI de laatste jaren, met steeds weer de centrale stelling dat het CIDI zeer invloedrijk en zeer pro-Israel (dat wil zeggen: ongenuanceerd en activistisch) zou zijn. Ook andere media besteden van tijd tot tijd aandacht aan de Israellobby in Nederland. Daarnaast krijgen ook Israelische campagnes om het eigen imago te verbeteren onevenredig veel aandacht. Hoewel zelden succesvol, wordt de indruk gewekt dat de Israelische regering professioneel en gewiekst te werk gaat om de berichtgeving in het buitenland te beïnvloeden en naar haar hand te zetten. In tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt, heeft de Israelische ambassade niet eens het personeel om de Nederlandse media fatsoenlijk bij te houden, laat staan erop te reageren of met journalisten aan te pappen.

Deze overtrokken aandacht voor de macht van de Israellobby leidt tot een vertekend beeld bij het publiek, dat het CIDI en ook de ambassade groter en rijker inschat dan het is. Pro-Israel activisme wordt daarom al snel in verband gebracht met deze zogenaamd zo machtige lobby terwijl anti-Israel activisme geldt als idealistisch en gedreven door linkse idealen van rechtvaardigheid en opkomen voor de zwakkere. De media zouden hierin een meer neutrale rol moeten spelen en activisme voor beide kanten op eenzelfde manier benaderen. Daarbij is het CIDI een stuk genuanceerder dan pro-Palestina organisaties als DocP, het Palestina Komite, Palestine Link of Een Ander Joods Geluid. Het CIDI pleit vaak voor vrede, voor twee staten en vraagt van beide partijen stappen daartoe; de pro-Palestina organisaties hebben enkel kritiek op Israel en wijzen haar bestaansrecht vaak (direct of indirect) af. Hoewel linkse partijen wat betreft hun officiële standpunt dus in feite dichterbij het CIDI staan dan bij de pro-Palestijnse clubs, hebben ze daar veel nauwere banden mee. Soms zijn leden van deze partijen zelfs aanwezig bij demonstraties waar Israels bestaansrecht expliciet wordt ontkend.

Ratna Pelle

Bron: http://www.israel-palestina.info

 

Joden door links in de steek gelaten

Eerst het goede nieuws. De Tweede Kamer heeft woensdag een motie aangenomen tegen subsidies aan ’organisaties die antisemitische uitingen doen of deze subsidies doorgeven aan organisaties en/of individuen die zich hieraan schuldig maken.’ Heldere taal, kort en krachtig.

Waarom subsidie voor organisaties die niet vrij zijn van racisme in een land dat veilig voor al zijn inwoners wil zijn, geen goed idee is, zou geen onderwerp van twist moeten zijn. Sterker nog. Schouderophalend zouden we moeten kunnen constateren dat die subsidies nooit gegeven zijn, op enkele onfortuinlijke, snel gecorrigeerde vergissingen na.

Een overheid die racisme serieus wil bestrijden, moet om te beginnen de vlekken op het eigen blazoen wegpoetsen. Subsidies aan Jodenhaters en andere racistische opruiers zijn vuige vlekken. Ze branden diepe gaten in de geloofwaardigheid van racismebestrijding. Want een overheid die met een spastisch wijsvingertje van de ene hand racisme afwijst en met de andere in de buidel tast om zonder controle hetze en haters te spekken, verziekt zelf de verhoudingen in de samenleving.

Monomane zotten

Wat racisme is en hoe dat bestreden moet worden verdwijnt dan totaal uit beeld. En dat in het huidige klimaat waarin de racismediscussie al gesaboteerd wordt door agressieve activisten en onnadenkende televisievedettes die niet verder komen dan huidskleuren en de Nederlandse woordenschat in te delen in goed en fout. Deze racismediscussie, die ook over antisemitisme zou moeten gaan, van deze monomane zotten redden, zou een prioriteit van de overheid moeten zijn. Anders is het straks oorlog op straat, terwijl in de salons van de multiculturele verwarring aanstellers blijven jengelen over woorden als hottentottententententoonstelling.

En dan het allerslechtste nieuws van de week. De motie tegen antisemitisme is niet unaniem aangenomen. PvdA, D66, SP en GroenLinks stemden tegen. Ronduit progressief, deze line up van partijen die problemen hebben met de concrete bestrijding van antisemitisme, voorgesteld door een motie van ex-PVV’er Joram van Klaveren.

Ai, de naam PVV viel. Zou dat het zijn? Hokjesdenken, besmettingsangst? Zijn de linkse Kamerleden werkelijk zo oppervlakkig dat ze liever hun ogen sluiten voor belastinggeld dat via via bij geweldsverheerlijkende Palestijnse ’hulporganisaties’ belandt of bij festivals met een haatrapper als hoofdgerecht, dan dat ze de motie steunen van een deserteur uit het Wilders-kamp? Best mogelijk. Want in januari 2009 steunde de Kamer wel unaniem een motie van de SGP voor bestrijding van antisemitisme. Toegegeven, D66 probeerde destijds via een eigen motie de islamofobie erbij te halen, maar had geen succes. De toename van antisemitische incidenten was destijds zo evident en schrijnend, dat de hele Kamer voor extra aandacht voor de bestrijding van Jodenhaat stemde.

Maar tijden veranderen. Kennelijk is bestrijding van het nog steeds toenemende antisemitisme geen onomstreden thema meer voor linkse partijen. Nu het op echte, concrete bestrijding aankomt, duikt links onder. Nu het tijd wordt de antisemitische bolwerken te verkennen die via subsidies voor activisten, festivals, culturele centra en hulporganisaties centen ontvangen voor de strijd tegen de ‘Joodse lobby’, bibberen de linkse partijen van angst.

Want stel dat antisemitisme gevonden wordt bij islamitische organisaties of bij ’multiculturele’ wijkpareltjes waar de overheid haar integratiehoop op gevestigd heeft. Wat dan? Dan moet er ineens jarenlang wanbeleid van pappen en nathouden ontmanteld worden. Met stemmenverlies als gevolg. Daarnaast zou best aan het licht kunnen komen hoeveel pro-Palestijnse organisaties die onzuivere anti-Israël-propaganda belijden jarenlang belastinggeld kregen. De schade die ze aanrichten is groot.

Deze week bleek dat een vmbo-leerboek geschiedenisstof over Israël manipuleerde. Gevraagd naar de tendentieuze, vijandelijke passages, antwoordde een woordvoerder van de uitgeverij met een breindode standaardformule die het indoctrinatiegevaar nog duidelijker maakte: „We zijn van mening dat we de feiten zorgvuldig en in de juiste verhouding hebben weergegeven.” En dat over een geschiedenisboek dat oud-premier en Nobelprijswinnaar Menachem Begin als terrorist omschrijft. Dit krijg je, als je antisemitisme niet bestrijdt en het niet meer herkent terwijl het schoolboeken binnendruppelt.

Beschamend

Ronduit beschamend was de verklaring van de motiewerende PvdA. De sociaaldemocraten waren bang dat de motie geen onderscheid zou maken tussen antisemitisme en Israëlkritiek. Een kulargument, want nergens vermeldt de motie kritiek op de politiek van de Joodse staat als doelwit van bestrijding. De PvdA liegt dus liever dan actie tegen racisme te ondernemen. En dat niet alleen. Fijn om te weten dat de PvdA het kromme denken van antisemieten overneemt die zelf Jodenhaat en Israëlkritiek in dezelfde giftige cocktail mixen.

Ook verontrustend: dat de PvdA duikt voor de eigen verantwoordelijkheid om zelf onderscheid te maken tussen racismevrije kritiek en als kritiek vermomde, virulente Jodenhaat. Liever draait de PvdA de boel om en doet de partij het voorkomen dat antisemitismebestrijding een smoes is om kritiek op Israël monddood te maken. En zo wordt, in dit spastische angstdenken, Israël de smoes van de PvdA om de motie Van Klaveren te verwerpen. Omdat antisemitismebestrijding soms onterecht kritiek op Israël raakt, steunen we die niet, is de laffe gedachte. Dit toont de slappe knieën en de kromme rug van de PvdA-fractie als het om echte bescherming van Joden in Nederland gaat. Dan geven ze niet thuis. Eén ding is in ieder geval duidelijk: de integratie van de ’antizionistische’ logica van antisemieten is binnen de PvdA uitstekend gelukt.

Bron: http://www.telegraaf.nl

 

Helaas voor antisemieten: de Joodse staat zal niet wijken

De staat Israël is 68 jaar geworden. Al 68 jaar eisen de meeste islamitische landen de vernietiging van Israël. Israëliërs maakten in de afgelopen 68 jaar oorlog, geweld en terreur mee.

In de jaren negentig van de vorige eeuw werden grote stappen gezet richting vrede met de Palestijnen. Helaas koos een deel van het Palestijnse volk, onder leiding van de islamitische terreurbeweging Hamas, voor het gewapende conflict. De massale terreuraanslagen ten tijde van premier Yitzhak Rabin (1922-1995) brachten een voorlopig einde aan het wederzijdse vertrouwen.

Bij de laatste Gaza-oorlog tussen Israël en Hamas in 2014 kon de hele wereld zien dat Hamas zich jarenlang had voorbereid op het plegen van terroristische daden. Vanuit Iran via Egypte werden raketten naar Gaza gebracht. Deskundigen uit Iran en Libanon (Hezbollah) gaven training voor de productie van wapens.

Tunnels

Hamas gaf miljoenen dollars uit aan het bouwen van tunnels om ooit ongezien Israëlische huizen, bedrijven of scholen te kunnen binnentreden en daar dood en verderf te zaaien. Tijdens deze oorlog krijg Israël zoals gebruikelijk allerlei verwijten. Een internationale militaire commissie – de zogeheten ‘High Level Military Group’ (HLMG) – onderzocht de laatste de oorlog (in 2014) tussen Israël en Hamas.

Wat kan Europa van Israël leren? En tegen welke prijs?
Lees verder >

De HLMG bestaat uit enkele oud-topmilitairen uit verschillende landen: generaal Klaus Naumann (Duitsland), de voormalige directeur van de militaire commissie van de NAVO, generaal Vincenzo Camporini (Italië), de voormalige stafchef van de Italiaanse strijdkrachten, admiraal José Maria Teran (Spanje), generaal Molan uit Australië, generaal Kamal Davar uit India, generaal Lamballe uit Frankrijk, et cetera. Het is een indrukwekkende lijst.

Vijanden

In oktober 2015 bracht de HLMG een rapport uit over de Gaza-oorlog. Het rapportAn Assessment of the 2014 Gaza conflict is een degelijke analyse. De commissie bestudeerde alle aantijgingen van de tegenstanders van Israël, van de vijanden van Israël en ook de VN-stukken daarover. Ook kreeg de commissie toegang tot alle militaire objecten en instanties van Israël die bij de oorlog betrokken waren.

De commissie analyseert en beschrijft alle wapens die door Hamas en de Israëliërs zijn ingezet tijden de militaire confrontatie. Ze beperkten zich niet tot deze periode. Ook werd onderzocht welke raketten Hamas eerder gebruikte. Tussen 2000 en 2008 schreef de Israëlische regering meer dan honderd brieven aan de secretaris-generaal van de Verenigde Naties en aan de voorzitter van de VN-Veiligheidsraad. Deze brieven hadden betrekking op de gewelddadige acties van Hamas.

Nuttige idioten

Al deze brieven bleven onbeantwoord. De terroristen kregen het gevoel dat ze onaantastbaar zijn, ze voelden zich immers beschermd door nuttige idioten, namelijk de westerse media en de Verenigde Naties.

De wereld negeerde Israël. Met als gevolg de militaire opbouw van Hamas voor het ontketenen van een groot conflict: ‘In 2008, Hamas and other terrorist groups in Gaza fired 3,278 rockets and mortars shells at Israel, including at major cities such as Ashkelon, where a shopping mall was hit by an Iranian made Grad rocket, wounding 90. By December 2008, Hamas had amassed more than 20,000 armed operatives and implemented a vast network of underground tunnels throughout Gaza.’

Dit zijn slechts enkele voorbeelden uit 2008. Het bleef doorgaan, totdat Israël besloot om uit zelfverdediging de militaire infrastructuur van Hamas te vernietigen.

Drieduizend raketten

Wat zouden wij doen als een buurland in één maand meer dan drieduizend raketten op ons afvuurt? Wat zou het Iraanse regime hebben gedaan als de salafistische terroristen uit Irak meer dan drieduizend raketten in één maand op een Iraanse stad hadden afgevuurd? Het antwoord laat zich raden: alle terroristen en hun omgeving zouden collectief worden getroffen.

Het rapport van deze gezaghebbende militairen bereikte de Europese media niet. Die media willen het niet bestuderen. Het Joodse volk heeft echter de instemming van het NOS Journaal of CNN niet nodig om zichzelf te verdedigen. Evenmin hebben de Joden in het Midden-Oosten instemming nodig van de Europese kwaliteitskranten en kwaliteitsintellectuelen om te mogen overleven.

Eenzame hoogte

Al 68 houdt het Joodse volk stand in een omgeving waarin islamitische staten als Iran en IS voorbeelden zijn van terreur tegen de menselijkheid. Het Joodse volk is gewend aan geweld en eenzaamheid. De Israëliërs zijn desondanks een optimistisch volk.

Ondanks alle oorlogen en existentiële dreiging is Israël een innovatief land. Het is bezig om een deel van de Negev-woestijn om te vormen tot een cyberstad. Een land met acht miljoen inwoners staat op het gebied van cybersecurity met de Verenigde Staten op een eenzame hoogte. Terwijl de buurlanden van Israël nog bezig zijn met de Arabische Lente, verwerft het Joodse volk een prominente plaats in de economie van de toekomst.

Ik heb een pijnlijk bericht voor antisemieten: de Joodse staat zal niet verdwijnen. Dat is een prettige gedachte!

18 mei 2016

Afshin Ellian

Prof. mr. dr. Afshin Ellian (Teheran, 1966) is momenteel hoogleraar Encyclopedie van de rechtswetenschap en wetenschappelijk directeur van Instituut voor Metajuridica aan de rechtenfaculteit van de Universiteit Leiden.

Joden maak je niet jaloers met een kerstboom

De Protestantse Kerk in Nederland (PKN) moet niet alleen afstand nemen van de anti-joodse retoriek van kerkvader Luther, maar ook een stap verder gaan door de joodse feesten te herintroduceren.

Dat bepleit Wim Verwoerd, auteur van het boek Weg uit Babylon, in een interview met de nieuwswebsite Christelijk Informatie Platform (CIP). Het grootste kerkverband van Nederland nam, na een oproep van de joodse gemeenschap, eerder dit jaar afstand van de antisemitische uitspraken en publicaties van Maarten Luther.

“Luther heeft gruwelijke uitspraken gedaan over Joden”, aldus Verwoerd, overigens de vader van Christian, een bekende christelijke muzikant. “Zijn oproep om synagogen in brand te steken was één van de vele. Het is een goede zaak dat de PKN daarvan afstand heeft genomen. Daar wil ik wel een kanttekening bij plaatsen: de kerk is 75 jaar te laat. Wat mij betreft zou de PKN nog verder kunnen gaan door afstand te nemen van wat er op antisemitische concilies is besloten. Denk bijvoorbeeld aan het vervangen van de Joodse feesten. Onlangs sprak ik een Messiaanse Jood die ons land bezocht. ‘Denk je dat wij jaloers worden op christenen die heiligen aanbidden of kerst vieren met een kerstboom?’ Het antwoord is: nee.”

De kerk was geen schuilplaats voor Joden

Verwoerd, oudste in de Messiaanse Gemeente Nieuw-Lekkerland, was zich vroeger “niet bewust van de voorgeschiedenis van de Holocaust in het christelijke Europa”. Hij vindt dat christenen zich horen te verdiepen in “onze” kerkgeschiedenis. “In plaats dat het Joodse volk een schuilplaats vond in kerken en kloosters, zoals pas in het Reformatorisch Dagblad door een schrijver werd beweerd, was het ‘christendom’ in het voetspoor van de kerkvaders juist de oorzaak van zoveel onschuldig bloedvergieten. Op basis van Openbaring 17:6 meent Verwoerd dat “Christus gaat oordelen over ons antisemitisme en al het onschuldig vergoten bloed van miljoenen Joden en getuigen van Jezus”.

Als voorbeeld voor christelijk antisemitisme noemt Verwoerd bisschop Cyprianus uit de derde eeuw. “Hij liet de Bijbel buikspreken. Jakob ontving twee vrouwen. Lea schilderde hij af als ‘een type van de blinde synagoge’, omdat zij slechte ogen had. De prachtige Rachel beschreef hij als ‘een type van de kerk’.” Deze kerkvaders legden de basis voor de vervangingstheologie: de Joden hebben afgedaan en de kerk heeft hun plaats ingenomen. Dat zagen ze helaas helemaal fout. Als gelovigen uit de heidenen zijn we geënt op die ene olijfboom: het Verbond van God met Israël. We zijn mede-erfgenamen en geen plaatsvervangers.”

Bron: http://www.messianieuws.nl

‘Christ’lijk Nederland kent één jood slechts: aan het kruis!’

Door André Horlings · 18 april 2016

Nederland kent Joods-Christelijke traditie pas sinds 1945

Voor de zoveelste keer is de Nederlandse politiek opnieuw in de ban van de Wilders-hypothese van de Joods-Christelijke beschaving. Alweer wordt duidelijk gemaakt dat zich onder ons landgenoten bevinden die daar dus niet bij horen: de moslims. En al helemaal niet wanneer ze elders van huis en haard verdreven werden en op de vlucht hier aanspoelen: óók islamieten.

Het toelaten van vreemdelingen ging in Nederland trouwens altijd al moeizaam.

“Het afwijzen lag ons blijkbaar heel wat beter dan het brede gebaar van het toelaten van vreemdelingen en vluchtelingen.”

Het citaat is van PvdA-Tweede Kamerlid J.H. (Johan) Scheps (1900-1993). Hij sprak ze uit op 23 juni 1964, tijdens de discussie over een nieuwe Vreemdelingenwet. Hij citeerde in zijn rede een gedicht dat hij schreef ‘onder de indruk van hetgeen Nederland deed en niet deed ten aanzien van de Joden’.

Joods-Christelijke beschaving

Zijn betoog maakt duidelijk dat er toen, twee jaar voor het begin van de Tweede Wereldoorlog, nog in het geheel geen sprake was van een Joods-Christelijke beschaving in Nederland. Joden, dat waren sjoemelaars, die je niet erg vertrouwen kon. En ze hadden Christus aan het kruis geslagen. Dat Joden door de Duitsers werden weggevoerd was zorgwekkend, maar meestal ging het (over)leven door.

In 1996 vatte de gereformeerde theoloog Gert van Klinken de veranderende opvattingen over de Joden onder met name het gereformeerde volksdeel samen in zijn proefschrift Opvattingen in de Gereformeerde Kerken in Nederland over Jodendom, 1896-1970.

Teruggestuurde Joden

Maar ook de Joden die uit Duitsland vluchtten toen langzaam maar zeker de bedoelingen van Hitler met het ras steeds duidelijker werden, waren hier niet erg welkom. ‘Ik ontken niet, dat er ook hulp aan joden is verleend’, stelde Scheps vast, ‘maar wij hebben toch ook de donkere ogenblikken gekend. Ik verwijl in gedachten bij die Joden, die zichzelf zware verwondingen toebrachten, toen zij in de trein werden gezet om naar Hitler-Duitsland te worden teruggebracht’.

Scheps constateerde dat veel Nederlanders toen toch ook wel danig onder de indruk waren van de nieuwe wind die in Duitsland was gaan waaien:

“Het enige, dat wij van Nederland tot verklaring kunnen zeggen, is dat wij ons hadden laten meezuigen met de stroom van mensen, die zeiden: Er zit in die krachtige leiding van Hitler toch wel iets goeds en bovendien rijden in Italië de treinen op tijd.”

In zijn bijdrage constateerde Scheps dat Nederland zelden zijn grenzen openstelde voor vluchtelingen in nood.

“Wij moeten vaststellen, dat er heel wat donkere ogenblikken zijn geweest, toen Nederland zijn houding moest bepalen ten aanzien van vreemdelingen, vluchtelingen met name, die aan de poort van Nederland klopten en vroegen te worden binnengelaten. Wanneer wij teruggaan in de geschiedenis der laatste jaren, dan blijkt, dat het toelaten van vreemdelingen altijd spaarzaam is geschied. Het afwijzen lag ons blijkbaar heel wat beter dan het brede gebaar van het toelaten van vreemdelingen en vluchtelingen.”

Hij wees op de ‘strijd tegen de demonie’ [het duivels karakter] van Franco. ‘De Duitsers, die tegen Franco vochten, konden niet naar hun land terug. (…) Wij moeten dus vaststellen, dat Nederland toen een aantal vreemdelingen had, die hier clandestien verbleven, die niet naar hun eigen Duitse vaderland konden teruggaan en die dachten, dat zij aanspraak zouden mogen maken op medewerking, op hulpvaardigheid van de zijde van Nederland’.

‘De afgewezen Jood’

In het vervolg van zijn betoog memoreerde Scheps dat hij in 1938, ‘onder de indruk van hetgeen Nederland deed en niet deed ten aanzien van de Joden’, zijn gedachten samenvatte in een gedicht dat hij terugvond toen hij zich wilde voorbereiden op het debat. ‘Alsdan heb ik geschreven onder het motto ‘De afgewezen Jood’:’

Daar rept een Jood zich voort
Naar Neêrlands vrije gouw.
Die Jood klopt aan de poort
Van Neêrlands staatsgebouw.

Een Jood staat aan de grens
Van Christ’lijk Nederland.
Die Jood heeft maar één wens
Te zijn aan veil’gen kant.

Die Jood roept: Iaat mij toe
Tot Neêrlands vrije grond
Want hij docht [dacht] zwervensmoe
Dat hij hier schutse vond.

Doch Neêrland liet hem staan.
Het liet die Jood alleen
Naar Duitsland wedergaan
Als recht ter helle heen.

Een paspoort laat slechts in
Hem die ons weer verlaat:
Wanneer zijn paspoort-zin
Alleen op doortocht slaat.

Want Christ’lijk Nederland
Is toch geen Joden-huis?
Het kent als Christen-land
Eén Jood slechts: aan het kruis!

Naar bureaukraten trant
Met ambtelijk beleid
Gaf Christ’lijk Nederland
De moede Jood bescheid.

Die Jood aan Neêrlands grens.
Die Jood, die keerde weer.
Heel schijnbaar Joden-mens
In werk’lijkheid: de Heer!

In het slot van zijn betoog wees Scheps op vluchtelingen die in ons land een toevlucht vonden en Nederland een ‘historisch verleden’ bezorgden om trots op te zijn. Toegegeven: moslims ontbreken in zijn opsomming.

“Het was deze gedachte, die bij mij onder de indruk van het niet toelaten van joden in Nederland opwelde. Deze woorden verbond ik aan het drama van de mensen, die zich verwond hebben in de trein, toen zij werden uitgewezen. Met deze feiten van de geschiedenis van Nederland voor ogen moeten wij dus spreken van donkere dagen. Dat is moeilijker, wanneer wij ons iets van de vroegere geschiedenis herinneren. Want wij hebben toch historisch een verleden om trots op te zijn en wij hebben van dat verleden zoveel goede gevolgen mogen zien.

Wij hebben in het verleden, langer terug, vluchtelingen van alle kanten toegelaten. Wij hebben in Nederland, Vlamingen. Walen. Hugenoten, Spaanse en Portugese Joden geherbergd. En wie weet niet hoe Willem van Oranje steun vond bij De Pinto, wiens graf in Rotterdam met Portugees opschrift als getuigenis onder ons is? Wie weet niet hoe grote kracht Nederland op alle mogelijke terrein door het opnemen van vluchtelingen heeft ontvangen? Wie de naam Spinoza uitspreekt en hem telt onder de grote denkers, moet er aan toevoegen, dat ook hij stamt uit de rij van die mensen, die wij hebben opgenomen in het tot vrijheid gekomen Nederland.”

~ André Horlings

Boek: Joodse vluchtelingen in West-Europa 1938-1944